قابلیت ضبط صدا اغلب مرتبط با تهیهٔ موسیقی الکترونیک بوده‌است ولی برای آن کاملاً ضروری نیست. اولین دستگاه شناخته شدهٔ ضبط صدا فوناتو گراف بوده‌است، که در سال ۱۸۵۷ توسط ادوارد لئون اسکات دومارتین به ثبت رسیده‌است، دستگاه فوق می‌توانست صدا را به صورت بصری ضبط کند ولی نمی‌شد اطمینانی از بازپخش آن حاصل نمود.

در سال ۱۸۷۸ توماس ادیسون فوناتوگراف را به ثبت رسانید، که از سیلندرهای مشابه دستگاه ادواردز استفاده می‌کرد، گرچه استفاده از سیلندرها برای مدتی ادامه پیدا کرد، در نهایت امیل برلینر در سال ۱۸۸۷ صفحهٔ امروزی گرامافون را توسعه بخشید. اختراعی قابل توجه، که در آینده نزدیک اثر عمیقی در موسیقی الکترونیک ایجاد کرد؛ چیزی نبود جز لامپ۳ قطبی لی دی فارستز. این اولین سوپاپ گرمایی یا لامپ خلأ می‌بود که در سال ۱۹۰۶ اختراع شد تا منجر به تولیدوتقویت سیگنالهای الکتریکی، پخش رادیویی و محاسبات کامپیوتری در خلال بقیه چیزها شود.

قبل از پا به عرصه گذاشتن موسیقی الکترونیک، تمایل رو به رشدی برای آهنگسازان مبنی بر استفاده از فناوری‌های نوظهور برای استفاده در مصارف موسیقایی، وجود داشت. ابزارهای بیشماری که برای بکارگیری طراحی‌های الکترومکانیکی استفاده می‌شد، ساخته شدند و راه برای الزام ظهور سازهای الکترونیکی آینده هموارشد.

دستگاه الکترومکانیکی به نام تل‌هارمونیوم (همچنین مشهور به دایناموفون) توسط تادیوس کاهیل در خلال سال‌های ۱۸۹۸–۱۹۱۲ توسعه یافت. با این حال ناخوشایندی‌های ساده‌ای مانع از تصویب شدن آن گردید، مانند اندازه غول‌پیکر آن. این در حالی است که اولین ساز الکترونیکی معمولاً ترمین تصور می‌شود. دستگاه ترمین توسط پروفسور لئون ترمین در سال‌های ۱۹۱۹–۱۹۲۰ اختراع شد.